Ինձ թվում է, որ Հովհաննես Թումանյանը ծնվել է բոլորիս հետ ու չի մահացել։ Նրա հեքիաթները ես լսել եմ երբ շա՜տ փոքր էի։ Մայրիկս պատմում է ,որ ինձ համար առաջին անգամ կարդացել է <Անբան Հուռին> հեքիաթը ,ու ես ծիծաղից թուլանում էի, երբ լսում էի կեկել֊փեփել բառերը։ Ես շատ եմ սիրում նրա հեքիաթները։ Նա շատ հետաքրքիր ու դժվարին կյանք է ունեցել, բայց միշտ մնացել է բարի։Նա շատ է օգնել Եղեռնից փրկված որբ երեխաներին, չնայած որ հարուստ չի եղել։ Նա իր շուրջն է համախմբել հայ մեծ գրողներին ,արվեստագետներին։ Անդրանիկ զորավարն էլ է նրա հյուրը եղել։Ահա մի պատմություն։
Թումանյանը պիտի գնար Պյատիգորսկ` հանքային ջրերում բուժվելու։ ՙՄենք ներս մտանք այն մոմենտին,- գրում է Թոթովենցը,- երբ Անդրանիկը պատմում էր ինչ-որ կռվի պատմություն։ Թումանյանը կանգնած էր, մի ոտը դրած թախտի վրա, թևերը բարձրացրած վեր, փայլուն, արևապայծառ աչքերով լսում էր։ – Թուրս քաշեցի…,- ասաց Անդրանիկը և կանգ առավ, բայց Թումանյանը չհամբերեց և սկսեց գոռալ.
– Խփի՜ր, խփի՜ր։