Հովհաննես Թումանյանի մասին

Ինձ թվում է, որ Հովհաննես Թումանյանը ծնվել է բոլորիս հետ ու չի մահացել։ Նրա հեքիաթները ես լսել եմ երբ շա՜տ փոքր էի։ Մայրիկս պատմում է ,որ  ինձ համար առաջին անգամ կարդացել է <Անբան Հուռին> հեքիաթը ,ու ես ծիծաղից թուլանում էի,  երբ լսում էի կեկել֊փեփել բառերը։ Ես շատ եմ սիրում նրա հեքիաթները։ Նա շատ հետաքրքիր ու դժվարին կյանք է ունեցել, բայց միշտ մնացել է բարի։Նա շատ է օգնել Եղեռնից փրկված որբ երեխաներին, չնայած որ  հարուստ չի եղել։ Նա իր շուրջն է համախմբել հայ մեծ գրողներին ,արվեստագետներին։ Անդրանիկ զորավարն էլ է նրա հյուրը եղել։Ահա մի պատմություն։

Թու­մա­նյա­նը պի­տի գնար Պյա­տի­գորսկ` հան­քա­յին ջրե­րում բուժ­վե­լու։ ՙՄենք ներս մտանք այն մո­մեն­տին,- գրում է Թո­թո­վեն­ցը,- երբ Անդ­րա­նի­կը պատ­մում էր ինչ-որ կռ­վի պատ­մու­թյուն։ Թու­մա­նյա­նը կանգ­նած էր, մի ո­տը դրած թախ­տի վրա, թևե­րը բարձ­րաց­րած վեր, փայ­լուն, արևա­պայ­ծառ աչ­քե­րով լսում էր։ – Թուրս քա­շե­ցի…,- ա­սաց Անդ­րա­նի­կը և կանգ ա­ռավ, բայց Թու­մա­նյա­նը չհամ­բե­րեց և սկ­սեց գո­ռալ.
– Խփի՜ր, խփի՜ր։

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *